Shtetarët dhe politikanët, që të parët nxitojnë me u fotografu me fitueset e medalave në lojrat olimpike sigurisht besojnë se me atë veprim na përfaqësojnë edhe të gjitë neve që nuk kishim mundësi të jemi në Parisin e bukur, e s’kishim madje mundësi as të shohim transmetime televizive të qasshme në kohën reale të gëzimeve të çastit. Gjithësesi, faleminderit për përfaqësimin. Por, mbase na lejohet të shprehim një çik dyshim se fotografitë me kampionet nuk bëhen vetëm për t’i uruar fitueset (për fat të keq mungoi fituesi, u tha se ka qenë më afër arit se bronzit!). U pa, gati ashiqare, se përkuljet dhe fjalët miradije ishin që të shnuket paksa nga lavdia e kampioneve, për të lartësuar egot personale. Nuk janë politikanët tanë përjashtim, e bëjnë edhe ata të vendeve të tjera.

Toni Kuka, trajneri i pesë medalisteve olimpike dhe të në mali medalash të garave botërore, evropaine e të tjera, e tha se është përmirësuar shumë statusi dhe kujdesi shtetëror ndaj kampionëve të xhudos, ndonëse me një nuancë mospëlqimi të atyre pozimeve protokolare. Ne skeptikët mund të pyesim çka kanë kontribuuar këta që vetëprivilegjohen për fotografime me medalistet e xhudos, për të avancuar sportin kosovar në përgjithësi pa dhuratën që ua ka sjell Toni Kuka?

A do të kemi trajner dhe menaxher të tjerë të këtij niveli, me ndihmën inteligjente dhe sistematike të shtetit. Kjo është puna e poliikanëve, dhe për këtë japin llogari të sukeseve të veta dhe pastaj mund edhe të fotografohen sa të duan.

Xhudistët e kanë pas një rrugë mjaft të gjatë derisa sukseset e vazhdueshme i detyruan pushtetaret që të sistemohet xhudo. Por, çfarë është bërë me politikat afatgjata për sportin në përgjithësi.

Ta kujtojmë, kemi pas edhe më herët disa trajner të dalluar që punonin me talentët e disa sporteve, që u bënë kampiona olimpik e botëror. Dy prej tyre, Mentas Alajbegu dhe Lah Nimani, trajnerët e mundjes dhe boksit, në kushtet më pak të volitshme se sot, kanë përgaditur shqiptarët fitues medalash për Jugosllavinë. Mentasi dhe Lahu, më sa di, s’kanë sot përmendore të merituar, sepse është dashur të ndihmoheshin të hapen shkollat e tyre për trajner që të vazhdohet puna mjeshtërore e tyre. Ata nuk janë më gjallë, por Toni Kukës duhet ti ofrohen të gjitha mundësitë dhe benefitet që duhet ta ketë një mjeshtër i klasit botëror, që të ndërtohet shkolla e xhudos Toni Kuka, ku tani e ka një ndihmëse legjenden Majlinda Kelmendin.

Politikanët le të mësojnë prej Kukës se si bëhen kampionët, jo vetëm të lavdohen post festum me sukseset dhe sakrificat e tija dhe të xhudistëve.

Për këto sjellje entuziaste të politikanëve që i lariten sukseseve të olimpizmit post festum, po më kujtohet sjellja e tyre me menaxheret e sukseshëm nga fushat tjera të krijimtarisë, sepse është një situatë lehtë e krahasueshme me suksese të arritura në sport. Po e marr si shembull Arben Zharkun, drejtorin e Qendrës kinematografike, i cili me punën e tij dhjetëvjeçare, mundësojë që të kemi një brez shumë të suksesshme të kineasteve, të çikave dhe djemëvge tonë që bëjnë filma të mirë që fitojmë çmime ndërkombëtare. Çka boni pushteti me Zharkun? Për disa intriga të paqarta, nuk e lanë as që ta përfundoj mandatin që i takonte, pushteti e detyrojë të largohet nga Kosova, edhe pse më parë nuk mungonin nga ceremonitë me fotografime kur kineastët fitonin çmime në festivalet botërore. Çmime që i morën kineastët nuk erdhën nga qielli, por dikush është dashtë ti menaxhojë zhvillimin  e kineastëve të talentuar, duke ua siguruar seminare dhe trajnime të shumta ku e kanë pjekë zanatin, që edhe politikanët duhat të marrin për shembull se si fitohen medalet e sukseseve në politikë.

Sponsoruar