Sulmuesi kosovar, Besart Berisha ka dhënë një intervistë të gjatë në Australi, ku ka treguar historinë e dhimbshme si refugjatë në Gjermani, fillimi i karrierës si futbollistë dhe transferimi në Australi.

Gjithashtu momentet emocionale kur është kthyer të luaj për Kosovën i ka përshkruar si më të rëndësishmët në jetë.

Kjo është intervista e plotë e Besart Berishës:

Në mëngjes, para se të shkoj në trajnimin Melbourne Victory, dëgjoj albumin e Frank Sinatra, ndërsa unë pi një kafe.

Më pëlqen shumë nga këngët e tij, por njëri prej tyre veçanërisht do të thotë shumë për mua. Mënyra ime. Sepse kur e dëgjoj, ajo kujton se si kam jetuar jetën time dhe udhëtimin që kam marrë.

Më kujtohet familja ime duke e lënë Kosovën për një jetë më të mirë, pa asgjë në xhepat. Më kujtohet që mbërrita në Berlin dhe kisha për të rindërtuar një jetë nga asgjëja. Më kujtohet hera e parë që kam marrë para nga futja e futbollit dhe se si ndihmoi në mbështetjen e familjes sime. Më kujtohet shumë ulje dhe ngritje përgjatë rrugës.

Kam arritur shumë si një futbollist, veçanërisht në Australi, por çdo herë që shkoj në stërvitje kam të njëjtin dëshpërim për të fituar dhe për të qenë më të mirët.

Nuk mund të kem kurrë. Unë jam gjithmonë i uritur. Kështu e kam jetuar jetën time. Mënyra ime.

KËSHILLA E MËPARSHME NGA PRISHTINA NË BERLIN

Nuk mbaj mend shumë nga jeta ime në Prishtinë, por e di se ishte e vështirë për familjen time. Nuk kishte punë dhe jo shumë para. Nëna dhe babai im, Hamid dhe Selim, panë mundësinë për një jetë më të mirë në Gjermani dhe vendosëm se duhej të iknim. Nuk mund ta imagjinoj se si duhet të kenë ndier në atë kohë. Ishte një vendim kaq i madh.

Ne mbushëm atë që mundëm dhe u larguam. Udhëtimi nuk ishte i lehtë. Ne vozitnim një pjesë të rrugës, pastaj disa prej tyre ishin në autobusë, por shumë ishte në këmbë. Kjo është diçka që unë nuk e kam ndarë publikisht më parë – si një pesë vjeçar, kam ecur të paktën 1.200 kilometra për të arritur në Berlin. Unë mendoj se kjo mund të jetë arsyeja pse unë jam në gjendje të kandidojë deri më sot sot.

Ishte e vetmja mundësi. Ne nuk kishim para për ta bërë atë ndryshe. Natyrisht që nëna ime nuk mund të mbante mua dhe vëllain tim më të vjetër, Besim, i cili ishte shtatë vjeç. Ishte një marshim i gjatë. Ata ishin disa momente të vështira. Ne vetëm po përpiqemi të mbijetojmë dhe të gjejmë një jetë më të mirë.

Kishte një fazë, e mbaj mend, duke qenë aq e lodhur, por duhej vetëm të vazhdonim. Isha vetëm një djalë i vogël. Nuk mund ta kuptoja pse duhej të ecnim kaq shumë. Por e dija se kjo ishte ajo që prindërit e mi dëshironin të bënin.

Është një nga përvojat që më bën që jam unë. Nuk e di nëse do të kisha urinë që bëja tani, nëse nuk do kisha për të ecur nëpër Evropë me familjen time.

Prindërit e mi nuk flasin për atë kohë shumë. Por ne ende e kujtojmë atë.

JETA SI REFUGJATË NË BERLIN

Prishtina ishte një qytet i vogël në krahasim me Berlinin dhe arritëm në këtë qytet të madh me asgjë.

Nuk ishte shumë kohë pasi muri zbriti dhe ne u zhvendosëm në anën lindore të qytetit në një apartament me një dhomë gjumi. Kishte kaq shumë refugjatë. Ishte shumë e vështirë për shumë njerëz, sepse nuk kishte shumë dhoma për familjet për të jetuar.

Njerëzit në Gjermani ishin të mahnitshëm. Ata i mirëpritën refugjatët dhe i ndihmuan financiarisht, i ndihmuan të merrnin këmbët.

Nëna ime dhe babai nuk flisnin fillimisht në gjuhën gjermane dhe na u desh të ngjitnim lart nga poshtë. Ashtu si çdo refugjat, ata nuk u lejuan të punonin në fillim.

Kur u shfaqën mundësitë, Ati im punoi kaq shumë për të na siguruar, duke bërë çfarëdo pune që gjermanët mund t’i jepnin. E pashë këtë si një fëmijë të vogël dhe mësova prej tij. Si futbollist, desha të arrija diçka dhe të ndihmoja familjen.

Vëllai im dhe unë ishim në gjendje të shkonim drejt në shkollë, të arsimonim dhe të integrohemi në një vend të ri. Sot, jam mirënjohës për këtë. Si fëmijë, ndihesha i sigurt dhe i lumtur dhe i mirëpritur.

Kjo është diçka që unë nuk e kam ndarë publikisht më parë – si një pesë vjeçar, kam ecur të paktën 1.200 kilometra për të arritur në Berlin. Unë mendoj se kjo mund të jetë arsyeja pse unë jam në gjendje të kandidojë deri më sot sot.

Edhe kur isha në shkollë, Grundschule e Lichtenberg, mendja ime ishte plot me futboll. E gjithë koha ime e lirë shkoi në trajnim dhe punoi për të qenë më mirë se të gjithë të tjerët. Tani, sigurohuni që fëmijët e mi të vënë arsimin e tyre të parë.

I përdorur për të fshehur topin tim në shkurre afër fushës së trajnimit, sepse nëse Ati im më pa me topin ai do të mendonte se kisha lënë shkollën.

Vëllai im dhe unë u përfshimë me klubet e futbollit dhe pas vetëm tre vjet ne kemi qenë në gjendje të flasim gjermanisht rrjedhshëm.

Nga 14 vjet kam qenë duke shënuar shumë gola dhe kam pasur disa klube të interesuara për mua. Unë fillova të fitoj para pak para duke luajtur – ndoshta 50 dollarë apo më shumë. Mund të ketë qenë një sasi e vogël, por kjo do të thotë shumë për mua dhe për familjen time.

Unë kisha për të marrë përgjegjësinë nga një moshë të re dhe kur kjo është situata që duhet të zhvilloni një mentalitet fitues. Kam mësuar gjithashtu se si të marr përgjegjësinë dhe të merrem me presion, që mund të jetë një sfidë e madhe për shumë lojtarë të rinj.

Kur ndihmoni familjen tuaj si fëmijë, rriteni shpejt dhe bëheni udhëheqës.

Më bën krenar. I përdorur për të kandiduar përgjatë rrugëve të Berlinit, ditë e natë, stërvitje. Tani kur unë jam në Berlin, unë vozis të njëjtat rrugë në një makinë të këndshme dhe qesh, duke menduar përsëri në atë kohë.

MERRNI NJË KONTRATË OSE KTHIM NË KOSOVË

Kur isha 17 ose 18 unë u ballafaqova me një sfidë vërtet të vështirë.

Lufta kishte mbaruar në Kosovë kështu që situata për refugjatët kishte ndryshuar. Për të qëndruar në Gjermani, ju nevojitej një kontratë pune me orar të plotë. Ata donin të na dërgonin pra, kështu që të gjitha shpresat ishin në mua të merrja një kontratë profesionale. Ishte të gjitha ose asgjë.

Unë isha duke luajtur në nëntëmbëdhjetë Bundesliga për Tennis Borussia Berlin dhe orën po ecte. Çdo muaj që shkoi, ata mund të na kishin dërguar përsëri. Unë po merrej me këtë presion, por më duhej të vazhdoja të punoja fort, kështu që isha gati për çdo mundësi.

Isha aq i vendosur për të bërë mirë. Kam shënuar 21 gola këtë sezon, më shumë se Mario Gomez dhe Lukas Podolski.

E dija se nëse mund të bëhesha futbollist profesionist, mund ta ndihmoja familjen time dhe shumë njerëz rreth meje që të kisha një jetë më të mirë. Unë po bëja gjithçka që munda ta bëja që të ndodhte.

Më kujtohet ditën kur mora lajmin se unë do të nënshkruaja nga Hamburgu. Kur mendoj për këtë tani kam një emocion të vogël. Ishte një ditë e shkollës, por prisja një telefonatë nga klubi. Kur ranë telefonat, mësuesi e dinte se çfarë do të thoshte dhe më lejoi ta merrja jashtë.

Kur u ktheva në klasë kisha lot në sytë e mi. Mësuesja më dha një përqafim dhe më tha: “Tani nuk dua t’ju shoh më në klasën time. Unë dua të shoh që ju të luani futboll të mirë ‘.

Për të qëndruar në Gjermani, ju nevojitej një kontratë pune me orar të plotë. Ata donin të na dërgonin pra, kështu që të gjitha shpresat ishin në mua të merrja një kontratë profesionale. Ishte të gjitha ose asgjë.

Unë nuk mund të përqëndrohem për pjesën tjetër të ditës. Unë nuk mund të pres të them familjen time.

Unë buzëqeshi gjatë gjithë rrugës në shtëpi.

Kemi pasur partinë më të madhe. Mamaja dhe babai im thirrën familjen, miqtë dhe fqinjët tanë. Ata kishin qenë të gjithë duke u lutur për mua, kështu që ishte mirë për të gjithë që të mblidheshin së bashku për të festuar. Ishte një kohë mahnitëse.

Unë u lehtësova aq shumë, sepse është e vështirë për të marrë ato mundësi në Gjermani. Ka mijëra e mijëra futbollistë, të cilët garojnë për të njëjtën kontratë.

Unë ende ndihem shumë i lidhur me Hamburgun. Më kujtojnë ende. Kam marrë një kartë prej tyre për ditëlindjen time. Më kujtohet lidhja ime me përkrahësit e klubit, ata me të vërtetë më mbështetën shumë. Kam pasur një kohë të madhe atje dhe jam shumë mirënjohës për mundësinë që më është dhënë.

Është ku gjithçka filloi për mua në futboll.

ZGJUAR NË EUROPË

Ishte shumë e vështirë të bëhesh futbollist profesionist në Europë. Nuk ka kapak pagash si në Australi dhe ka ndonjëherë 40 lojtarë në një ekip, ndoshta pesë lojtarë në çdo pozitë.

Çdo lojtar do të ju godasë për të siguruar që ai të luajë ndeshjen e ardhshme. Sinqerisht, nëse nuk jeni mendërisht dhe fizikisht të përgatitur për presionin, do të dështoni. Një gabim dhe dikush është gati të marrë vendin tuaj.

Nuk është për të gjithë, por kushdo që e bën këtë do të ketë shumë sukses.

Ndërsa isha në Hamburg unë mora për të luajtur në Ligën e Kampionëve. Ishte një ndjenjë e mahnitshme kur luaja ndeshjen e parë në shtëpi në Porto.

Më kujtohet rreshtimi dhe dëgjimi i himnit. Ishte një moment i bukur dhe shumë emocional. Isha kaq krenar që pothuajse fillova të qaja.

Unë erdha nga stol në atë lojë. Unë kisha për t’u përballur me një lojtar të quajtur Pepe, i cili gjithashtu luaj me ekipin kombëtar shqiptar. Mbaj mend duke menduar, ‘Ky djalosh është kaq i vështirë, ai do ta përfundojë karrierën time’. Pepe vazhdoi të luante për Real Madridin për shumë vite.

Unë fillova dhe shënoi në ndeshjen tjetër të Ligës së Kampionëve, në shtëpi për CSKA Moskën. Ishte e pabesueshme të dëgjosh tifozët që këndonin emrin tim. Ne fituam 3-2!

Më kujtohet rreshtimi dhe dëgjimi i himnit. Ishte një moment i bukur dhe shumë emocional. Isha kaq krenar që pothuajse fillova të qaja.

Unë u shita në Burnley në vitin 2007, por karriera ime në Angli u nis për një fillim të pafat.

Kam grisur ACL-në e mi në detyrë ndërkombëtare. Ishte e vështirë të kthehesha nga kjo.

Kam kaluar në disa klube të ndryshme – kredi për Rosenborg në Norvegji dhe Horsens në Danimarkë dhe pastaj një kthim në Gjermani me Arminia Bielefeld.

Kam pasur disa trajnerë të keq që nuk tregojnë ndonjë besim tek unë.

Unë kam arritur shumë në karrierën time. Unë do të luaja në Bundesligë dhe me ekipin kombëtar, kundër lojtarëve si Cristiano Ronaldo. Kjo është më shumë sesa mund ta kisha imagjinuar, por kisha nevojë për një fillim të ri.

 MUNDËSIA AUSTRALIANE

Unë kam qenë nën kontratë në Bielefeld, kur asistenti i Brisbanes, Rado Vidosic më pa. Nuk dija asgjë për Australinë, apo për ndonjë nga skuadrat në Australi.

Djali im Amar ishte vetëm gjashtë muajsh.

Por, pasi i fola Ange Postecoglou në telefon, ndihesha i sigurt se kisha nevojë për këtë ndryshim. Unë fola me gruan time, Sumea, dhe familjen time dhe u thashë atyre se dëshiroja të nënshkruaja një kontratë një vjeçare. Kështu u bashkuan të gjitha.

Unë kurrë nuk kisha fituar një trofe. Doja të shkoj në një ekip ku një trajner besonte në mua dhe donte të fitonte trofe.

Jam shumë fat që trajneri im i parë ishte Ange. Ai më ndihmoi të ktheja urinë time dhe besimin tim. Prej ditës së parë, ai dinte të punonte me mua. Ai më ndihmoi të kthehesha në formën time më të mirë – prapa se si po luaja kur fillova karrierën time në Hamburg.

Mendova se së shpejti do të kthehesha në Evropë me besim. Por pasi kishim këtë sezon të mahnitshëm kur fituam Kampionatin, u dashurova me këtë ligë dhe këtë vend.

Kam gëzuar gjithçka për përvojën, prandaj nënshkrova për të qëndruar edhe për dy vjet.

Mësova më shumë, u rrita më shumë, gjeta veten dhe e gjeta dashurinë time për futboll. Arritja në Australi është një nga vendimet më të mira që kam bërë ndonjëherë.

Unë kurrë nuk e harroj këtë. Shikoni me mua sot.

Unë jam ende këtu. Unë ende po përpiqem të jem më i fortë, duke shijuar gjithnjë e më shumë në Australi.

 LËVIZJA NË MELBURN

Pas kohës sime në Brisbane, njerëzit thoshin se kurrë nuk do të kisha një lloj suksesi në një klub tjetër. Doja të provoja njerëz të gabuar. Doja të provoja se mund të fitoj trofe me një ekip tjetër.

Doja të punoja më shumë, të vendosja qëllimet dhe të përpiqesha të ndihmoja klubin që kishte nevojë për trofe.

Nuk mund të isha më i lumtur me kalimin në Victory.

Kam gjetur veten si futbollist në Brisbane.

Në Melburn, gjeta një klub që kisha kërkuar karrierën time që nga largimi i Hamburgut. Ndihem i lidhur me mbështetësit, njerëzit, trajnerin dhe dua të jem këtu përgjithmonë.

Loja në Victory është një presion krejtësisht i ndryshëm. Është një klub i madh që gjithmonë përpiqet të fitojë trofe. Është e përsosur sepse kjo është ajo që kam nevojë. Ndjehem se unë i përkas një klubi të tillë.

Nuk kam mbaruar akoma. Dua të fitoj më shumë trofe. Unë dua të krijoj më shumë histori, sidomos me Melburnin.

Unë dua të fitoj Ligën e Kampionëve dhe natyrisht e di se sa e rëndësishme është Finalja e Madhe në Australi, kështu që më bën edhe të uritur. Sidomos pas sezonit të kaluar.

Në Melburn, gjeta një klub që kisha kërkuar karrierën time që nga largimi i Hamburgut. Ndihem i lidhur me mbështetësit, njerëzit, trajnerin dhe dua të jem këtu përgjithmonë.

Kur e kthej këtë humbje në Sydney FC, shumë njerëz thanë: “Ju merituat të fitoni, keni luajtur shumë më mirë se Sidnei, ne të gjithë menduam se do të fitonit”.

Por kjo nuk është mënyra se si e shoh. Ne nuk ishim mjaft të mirë. Ne humbem.

Ne duhet të punojmë më shumë tani. Nuk mund të mendojmë për humbjen. Kjo është dje. Ne duhet të mendojmë për nesër dhe të përgatitemi për mundësinë e ardhshme. Ju duhet të vazhdoni të ecni përpara.

 KTHIMI NË KOSOVË

Ishte shumë emocionale që po kthehej në Kosovë, e cila tani është në një fazë të madhe në historinë e saj. Unë kisha luajtur 17 herë për Shqipërinë, por ekipi kombëtar i Kosovës kishte luajtur vetëm gjashtë ndeshje pasi ato u njohën zyrtarisht nga FIFA dhe UEFA në 2016.

Kur arrita në Aeroportin Ndërkombëtar të Prishtinës, ishte e mahnitshme. Unë me të vërtetë nuk pres që kaq shumë mbështetës të jenë atje duke pritur për mua. Ata kishin ndezje dhe po këndonin me zë të lartë emrin tim. Ata më përshëndetën me armë të hapura. Është një vend shumë i respektueshëm.

Kam luajtur kualifikuesin e parë të Kupës së Botës kundër Islandës në stadiumin Loro Borici në Shkodër, por ishte në stol për ndeshjen e dytë kundër Turqisë.

Unë kisha kthyer në shtëpi nga respekti për njerëzit dhe për të ndihmuar vendin, por unë kam për të shpjeguar se unë nuk mund të fluturojnë 26 orë në anën tjetër të botës nëse nuk do të luaj.

Ishte një vendim i zemrës për të bërë, por është më mirë për të dyja palët.

Pas çdo gjëje që kam arritur në Australi dhe asaj që Australia ka bërë për mua, nuk dua ta humbas këtë. Është një vend i bukur.

Dua të jem një qytetar australian dhe dua të vazhdoj të shijoj jetën time këtu dhe të jem një shembull i mirë për futbollistët e rinj. Kjo do të thotë shumë për familjen time për të jetuar këtu.

Familja ime në Gjermani është pak e shqetësuar që unë do të qëndroj këtu përgjithmonë.

Unë u thashë se ata janë të mirëpritur të vijnë të qëndrojnë në çdo kohë.

Intervistë: Dr. Gorazd Konjanovski – Klinika Zhan Mitrev ka luajtur një rol kyç në vendosjen e themeleve në kardiokirurgji dhe…

Sponsoruar