Për herë të parë pas shumë muajsh, qytetet dhe fshatrat e Ukrainës në rajonin Sumy përgjatë kufirit me Kurskun e Rusisë po flenë të qetë. Artileria e armikut i kishte vënë në shënjestër natë e ditë që nga vjeshta e kaluar. Nuk ka asnjë bërthamë urbane që nuk shfaq shenjat e bombardimeve.

Dhe banorët e mbetur tani po përshëndesin me shenjë fitoreje tanket dhe kolonat plot me ushtarë ukrainas që hyjnë në territorin rus. Të martën e 6 gushtit pak pas orës pesë të mëngjesit, për herë të parë që nga fillimi i pushtimit rus 30 muaj më parë, ukrainasit nga ushtria e rregullt sulmuan jashtë kufijve të tyre.

Disa reporterë të huaj në Kiev, përfshirë atë të New York Times, kishin akses në zonat e sulmuara në doganat e qytetit rus Sudzha, ku kalon gazsjellësi më i rëndësishëm për në Europë. Pamjet e zonës së doganës tregojnë ndërtesa të shkatërruara, rrënoja, rrugë me gjurmë nga predha mortajash dhe topash.Luftimet nuk zgjatën shumë. Rusët nuk ishin gati, ata u kapën absolutisht në befasi. Skenat të kujtojnë ato të arratisjes ruse nga Izium në vjeshtën e vitit 2022, kur ukrainasit grumbulluan të burgosur, gjetën depo municionesh të paprekura, bastisën kampet e braktisura me nxitim, me pjata të plota me racione ende në tavolinë dhe thasët që rrethonin kazermën.

Ne e dimë se komanda ukrainase ishte shumë e kujdesshme për të ruajtur sekretin. Ata stërviteshin në pyjet jo shumë larg zonës së avancimit, por nuk e dinin se do të vepronin drejt Kurskut, besonin se do të dërgoheshin në Donbass, ku është qendra e luftës. Oficerët e mësuan objektivin e misionit të tyre vetëm tre ditë para orës X, ndërsa ushtarët 24 orë më parë. Strategjia dihet: ata duhej të vraponin, veçanërisht të kapnin urat, të depërtonin dhe të vazhdonin përpara.“Ne takuam ushtarët rusë të habitur. Një grup po pinte kafe në arën e tyre mes pemëve, u dorëzuan pa gjuajtur”, thonë ata.

Pasi kaluan vijën e frontit rus, për disa ditë nuk gjetën asgjë për t’i ndaluar. Më vonë ata duhej të përballeshin me aviacionin armik dhe dronët, por njësitë tokësore ishin zhdukur ose nuk kishin qenë asnjëherë atje. Është konfirmimi për të disatën herë i thënies së vjetër se mbrojtja më e mirë është sulmi. Ashtu si me ushtarët izraelitë gjatë Luftës së Yom Kipurit në 1973. Atëherë Izraeli ishte befasuar nga sulmi arab, ai po humbte njerëz dhe pajisje si kurrë më parë. Pastaj Ariel Sharon papritmas kaloi Kanalin e Suezit, mori përpara egjiptianët dhe situata e luftës pësoi një përmbysje totale.

Megjithatë, në këtë rast, situata në Ukrainë mbetet shumë më e pasigurt. Dhe nuk ka gjasa që sulmi të përfaqësojë një pikë kthese vendimtare në pamjen e përgjithshme.

Eksperti ushtarak Roman Svitan e shpjegon këtë për Corriere. “Përparimi ynë në Kursk varet tërësisht nga vendimet e Shtabit të Përgjithshëm rus. Ata duhet të transferojnë rezervat nga fronti i Donbasit, mjaftojnë 1500 ose 2000 veteranët e zhvendosur në Kursk. Sigurisht që ata do të ndalojnë ofensivën e Donbasit, por ne do të detyrohemi të tërhiqemi nga Kursku, ndoshta për t’u kthyer në vijat e fillimit në kufirin ndërkombëtar. Megjithatë, nëse ata nuk e bëjnë këtë, dhe për momentin ne nuk shohim lëvizje domethënëse, atëherë ne mund të afrohemi më pranë termocentralit bërthamor, ose të zgjerohemi në Belgorod dhe Bryansk”.Sa i përket kufizimeve në përdorimin e armëve aleate, Svitan nënvizon se vetëm raketat me rreze të gjatë veprimi janë të ndaluara në territorin rus: Atakam, Taurus, Scalp, Storm Shadow. Dhe ai i konsideron si pak të rëndësishme armatimet italiane të ndaluara. “Ne nuk kemi shumë materiale luftarake italiane të dobishme për këtë ofensivë – komenton ai –. Sistemi kundërajror SAMP-T është i rëndësishëm, por është italo-francez dhe sigurisht që nuk e vendosim brenda kufijve rusë”.

Aeroporti “Adem Jashari” ka një kërkesë për udhëtarët që kanë humbur valixhet e tyre

Sponsoruar