Fotografia e Kryekuvendarës Osmani me liderin e njëres nga partitë opozitare, Kurti, në një evokim për 2 korrikun, 1990, është pamja ikonike e monopolizimit të historisë, që rëndom shpie në përçarje deri në përplasje shoqërore. Kjo është pamja bizare e partizimit të kujtesës kombëtare dhe institucionale.

Shkruan: Halil Matoshi

1. Sot Kryeparlanentarja Vjosa Osmani e beri dhe një̈ akt propagandistik në emër të kujtesës institucionale. Ajo u shfaq në oborrin e Kuvendit me delegatët e 2 korrikut, 1990 që shpallën Deklaratën Kushtetuese, e shoqëruar me liderin e njërës nga partitë̈ opozitare, që nuk është̈ as deputet!? Po të ishte aktivitet partiak i Lëvizjes Vetëvendosje, gjithçka do të ishte në rregull. Por ka diçka në këtë̈ fotografi që e shfaq fytyrën mujshare të politikës kosovare, që së fundi po identifikohet me këta dy politikanë, Vjosa Osmanin dhe Albin Kurtin.

E dytë janë̈ aq të ditur, sa do të duhej të ngiteshin mbi egot personale (madje edhe mbi ideologjitë̈ partiake) për ta ruajtur unitetin kombëtar dhe institucional në vend.

2. Ky akt (kjo fotografi) shpie tek monopolizimi i historisë̈ dhe partizimi i kujtesës, ndonëse ata që shpallën Deklaratën Kushtetuese ishin shqiptarë komunistë deri atë ditë kur e pushuan stazhin në parti dhe u rreshtuan me vullnetin e popullit shqiptar të Kosovës, për mëvetësi. Ishte guxim personal i secilës dhe secilit nga ta dhe patriotizëm legalist i tyre, kur nën shtetrrethim e shpien përpara vullnetin e Kosovës për liri, demokraci e pavarësi.

3. Do të ishte politikisht korrekte, sëkëndejmi, që në këtë përkujtim të ftoheshin ose të gjithë̈ liderët e partive politike, ose dy deputetë (më i riu dhe më i vjetri, ose një nga pushteti një nga opozita) por jo vetëm një kryetar partie, sepse kjo në popull njihet si karshillëk e mujshi ndaj rivalëve politikë, kurse në politikë njihet si marrje anë e një zyrtareje të lartë të shtetit, në frontin e rivalizimit politik.

4. Kjo më asociacion në titullin e veprës së Proudhon, 1847, “The Philosophy of Misery” (Filozofia e mjerimit), po, kjo është pamja e vërtet e mjerimit të një politike, pa ide. Por me një qëllim: Përplasje shoqërore!? E, pamja prej burrështetasish do të ishte po që se Kryetarja e Kuvendit, t’i mblidhte në log t’Kuvendit të gjithë liderët politikë të Kosovës!

5. Këtë formë të komunikimit politik me publikun, do ta vendosja në korpusin e “propagandës si metafizikë në veprim”!? Por jo si ekonomi që e lufton mjerimin por si ekonomi teprice historie dhe forma ma e thjeshtëzuar e populizmit!? Filozofia e mjerimit megjithatë̈ nuk flet për propagandën, por për shkencën ekonomike, e cila, për filozofin Proudhon është forma objektive dhe realizimi i metafizikës; “është metafizika në veprim, metafizika e parashikuar në rrafshin e zhdukjes së kohës; dhe kushdo që studion ligjet e punës dhe shkëmbimit është vërtet dhe posaçërisht një metafizikan.” Jo kushdo që zgjaton në kohë hijen e vet mbi shoqërinë̈, për ta dominuar atë, është lider. Dhe sidomos jo ata që në vend të diskursit unifikues, që e shtynë përpara përparimin shoqëror dhe modelimin e shtetit modern e demokratik.

6. Nuk i shërbejnë̈ politikës kohezive nacionale, politikanë, që shpërthejnë̈ në mllef, duke e shpërfaqur gjendjën sa më të keqe në vend, të krahasueshme me gjendjen nën okupimin serb, përmes postulatit hipokrit “kapje e shtetit”. Dihet ashiqare se krahasimi me të pakrahasueshmën shpie në denigrim të vet thelbit të të qenmit i lirë!? Dhe sipas këtyre rebelëve antiestabilishment, e vetmja alternativë ndaj “kapjes” mbetët rikthimi në gjendje të palirisë!