Kanë kaluar tetë vjet që kur Hillary Clinton kandidoi për presidente në SHBA, si gruaja e parë e nominuar nga një parti e madhe politike dhe gruaja e parë që humbi zgjedhjet e përgjithshme, ku shumë njerëz fajësuan gjininë e saj për humbjen.

Megjithatë, sot, me një numër rekord grash në Kongres, në Gjykatën e Lartë dhe në poste drejtuese në të gjithë komunitetin politik dhe të biznesit, Amerika më në fund është gati për një grua në Shtëpinë e Bardhë. Por pyetja kryesore është: a është Amerika gati për Kamala Harris?

Në 24 orët që kur Presidenti Biden tërhoqi kandidaturën e tij, Harris është përballur me zero kundërshtim brenda partisë së saj . E njëjta Parti Demokratike që e refuzoi brutalisht në 2020, e ka përqafuar tani.

Ajo po përjeton një lloj muaji mjalti, shkruan analisti Frank Luntz i The Times, duke marrë një udhëtim falas nga donatorët që dikur hezitonin të kontribuonin në përpjekjet e saj politike, nga media që e kritikuan pamëshirshëm se nuk i merrte seriozisht dhe nga kolegët e saj, të cilët në fillim të këtij viti u ankuan se ajo nuk ishte në nivelin e duhur.

Vetëm shikoni numrin e votave që ajo ka mbledhur në 24 orët e fundit, ose faktin që ajo është kandidatja e supozuar pa mbajtur asnjë fjalim ose pa marrë pjesë në një debat të vetëm.

Mbështetja e saj për të drejtat e abortit është një pikë e fortë, duke rritur pjesëmarrjen aty ku ka më shumë rëndësi. Në mënyrë të ngjashme, ajo mund të rrisë pjesëmarrjen në mesin e afrikano-amerikanëve, të cilët kryesisht ishin jashtë zgjedhjeve.

Ajo shihet gjithashtu, me të drejtë ose pa të drejtë, si një frymë e freskët. Zëvendëspresidentja nuk vjen me bagazhet që mban Biden – veçanërisht në lidhje me luftën Izrael-Hamas dhe tërheqjen e dështuar nga Afganistani.

Përpara hyrjes së emrit të saj si kandidate, dukej sikur shtetet Arizonës dhe Nevadës ishin të vendosura në anën e Trump. Gjithashtu aftësia e Trump për të fituar mbi afrikano-amerikanët nxori jashtë loje Gjeorgjinë dhe Karolinën e Veriut.

Në fakt, Biden ishte aq i dobët politikisht, saqë shtete si Virxhinia dhe Minesota, dy vende demokratike në dy dekadat e fundit, ishin kthyer në terrene beteje. Dhe me largimin e Pensilvanisë, Trump mund të shihte fitoren. Por të gjitha këto përllogaritje elektorale janë të parëndësishme tani që Harris është kandidate e mundshme.

Dhe kjo është arsyeja pse zgjedhja e saj e kandidatit ka kaq shumë rëndësi. Mark Kelly, një senator nga Arizona, ose Josh Shapiro, guvernatori i Pensilvanisë, do t’i hiqnin ato shtete nga lista e fushëbetejës. Edhe guvernatorja e Miçiganit, Gretchen Whitmer, i jep asaj një avantazh që Biden nuk e kishte.

Nuk kam asnjë dyshim se Harris do të shkojë në kongresin e demokratëve muajin e ardhshëm dhe do të mbajë një fjalim të shkëlqyeshëm, sepse ndryshe nga kundërshtari i saj republikane, ajo di si t’i përmbahet skenarit. Por një pyetje e rëndësishme mbetet: si do ta trajtojë ajo një debat me Trump, nëse ndodh, dhe si do të përballet me kritikët? Si do t’i trajtojë ajo ngjarjet e fushatës kur ato nuk janë inskenuar në favor të saj?

Më e rëndësishmja, ajo kishte një përgjegjësi kritike si zëvendëspresidente për imigracionin, por ajo dështoi. Refuzimi për të vizituar kufirin për muaj të tërë, mospjesëmarrja në zgjidhjet e propozuara për të mposhtur kaosin, madje edhe pohimi se kufiri ishte nën kontroll – lista e gabimeve të saj është e gjatë dhe e detajuar. Emigracioni është çështja numër një për dhjetëra miliona votues amerikanë.

Sa për Trump, ai duhet të mendojë për sulmin kundër kundërshtarit të tij, veçanërisht nëse ato mund dhe do të interpretohen si seksiste nga kritikët e tij. Është mjaft e qartë se Trump nuk e pëlqen apo nuk e respekton Harrisin dhe është po aq e qartë se ai nuk përmbahet kur nuk e pëlqen dikë. E gjithë kjo do të thotë se mund të shohim fushatën më negative në historinë e politikës amerikane. Le të fillojë lufta, mbyll artikullin The Times.

E PREMTJA E BARDHË NË ETC ME ZBRITJE DERI 50%

Sponsoruar