“Burri vjen nga Marsi, gruaja nga Venera. Burri tradhton me trupin, gruaja me zemër. Burrit i duhet shumë seks, gruaja mund të bëjë pa të.

Burri mashtron, gruaja fal. Burri mund të ketë marrëdhënie seksuale me këdo dhe në çdo gjendje emocionale, gruaja vetëm nëse është e qetë dhe e përfshirë”.
Kaq shumë pretendime dhe kaq shumë gënjeshtra.

Këto nuk janë koncepte të mbështetura shkencërisht, por stereotipe. Stereotipet famëkeqe gjinore.

Lista e vendeve të zakonshme nuk mbaron këtu, dhe hyn në labirintin e përgjigjes seksuale, duke hetuar gjithashtu shtigjet që çojnë në dëshirën seksuale.

Mashkulli konsiderohet i varur nga hormoni, objekti femëror ushqehet nga objekti i dëshirës.

Kështu, sipas legjendave më të çuditshme urbane, ne kemi burra që dëshirojnë seks shpesh, sepse i lëvizin hormonet si stuhi dhe gra të heshtura që nuk përfshihen në këto stuhi.

Seksualiteti, për arsyet më misterioze, bëhet anarkist dhe pa një logjikë të dukshme kur kombinohet me zhanre. Dëshira seksuale, pikërisht sepse nxitet nga tërbimi testosteronik, duket se është kryesisht e konjuguar me mashkullin.

Në imagjinatën kolektive, kemi urgjenca seksuale mashkullore dhe pseudo-fiziologjike që, nëse nuk janë të kënaqura, rezultojnë në një sëmundje çarmatosëse, dhe gra të mërzitura, bartës të shëndetshëm të dhimbjeve të kokës klasike duke shmangur intimitetin.

Këto dhe shumë mite të tjera të rreme ushqejnë pretendimin e “diversitetit gjinor” në mënyrën e të dashuruarit.

Dilema gjinore: mashkulli dhe femra nën çarçafë, ku është ndryshimi?

Mitet e rreme që nuk mbështeten nga studime shkencore dhe raste klinike na kanë dhënë një divergjencë të theksuar gjinore midis burrave dhe grave në lidhje me jetën seksuale.

Madje besohet se seksualiteti mashkullor duhet të jetë ekstrem, prezent dhe performues, gjithmonë, kudo dhe me këdo, nën dënimin e kompromentimit të reputacionit seksual. Njeriu duhet të ketë gjithnjë një dëshirë të mirë seksuale, gjatë gjithë jetës së tij sentimentale dhe emocionale, pa devijime ose pauza për reflektim. Si i shëndetshëm apo i sëmurë. Si i ri apo i moshuar.

Seksualiteti seksual femëror, nga ana tjetër, paraqitet si i vakët dhe i ngulitur, i caktuar për të përmbushur një rol të detyrës bashkëshortore. Asgjë nuk mund të jetë më e rreme.

Në realitet, përgjigjja seksuale nuk varet nga gjinia, por nga kushtet shëndetësore të protagonistëve të aktit të dashurisë, duke rënë në dashuri, nga prania ose mungesa e ndonjë mosfunksionimi seksual ose blloqe psikike të pavetëdijshme, nga empatia dhe harmonia seksuale, nga prania ose më pak se dëshira seksuale.

Dallimi i vetëm me të vërtetë i rëndësishëm midis seksualitetit mashkull dhe femër nuk është sasia e marrëdhënieve seksuale, por rruga që fillon nga stimuli ngacmues dhe arrin deri në fund të marrëdhënies seksuale.

Burrat, për shembull, janë më të ndjeshëm ndaj stimujve vizuale; gratë deri tek ato dëgjimore.

Miti i rremë se burrat kanë nevojë për një jetë seksuale më të ushqyer sesa gratë është një kurth vdekjeprurës. Ai e katapulton atë në një gjendje stresi kronik. Kjo shpatë e Damokles mbi kokën e tij bëhet dërrmuese, kërcënuese, e shqetësuar.

Sipas kësaj teorie jo të shëndetshme, mashkulli rrezikon të kalojë në depresion, sepse i duhet të vërtetojë se është i aftë në ccdo kohë.

Për shkak të këtyre stereotipeve gjinore, ai është i ekspozuar ndaj niveleve të larta të ankthit: performanca seksuale zë vendin e intimitetit, dhe sasinë e cilësisë.

Seksualiteti mashkullor ndryshon vendbanimin, pushon së jetuari në shtëpinë e spontanitetit dhe lëviz në shtëpinë e statusit të detyrueshëm.

Përsëri sipas këtyre teorive akrobatike, një sasi e mirë-ushqyer e marrëdhënieve seksuale bëhet konfirmim i identitetit phalic, maskilitetit dhe virgjërisë.

Situata përfundimisht ndryshon kur flasim për seksualitetin dhe identitetin femëror.

Një grua që shkon kundër luhatjeve fiziologjike në jetën seksuale – në varësi të stinëve të jetës, mëmësisë ose pas lindjes, zisë ose dashurisë që i ka ardhur fundi – nuk konsiderohet si e papërshtatshme ose e dobësuar si një grua; feminiliteti i saj mbetet i paprekur sepse në imagjinatën e përbashkët është e ndarë nga dimensioni sasior.

Është vendosur një marrëdhënie ekskluzive e madhe midis seksualitetit dhe miteve të rreme.

Midis mureve të padukshëm të ndërtuara me tullat e stereotipeve dhe gënjeshtrave, rruga drejt barazisë gjinore, pa kaluar domosdoshmërisht përmes homologimit, mbetet e padurueshme dhe e lodhshme.

Këto dallime të pretenduara kontribuojnë në nxitjen e sëmundjeve seksuale dhe pritjeve të rreme në kurriz të gjeografisë së pashpjegueshme të dashurisë./Psikoseksiologe: Valeria Randone

Sponsoruar